அன்பின் வழி அறிவாரோ இவர்

இன்று நான் படித்த ஒரு கட்டுரையின் தாக்கம் இதை எழுதத்தூண்டியது. வன்முறை வழிகளால் வெறும் தனிப்பட்ட தலைமை நபரின் அரசியல் நோக்கங்கள் ஈடேறப்படுவதே அன்றி போராளிகளும் வெகுஜனங்களும் பெருமளவு பாதிக்கப் படுகின்றனர். யாஸர் அரஃபாத் பற்றிய இக்கட்டுரையில் சொல்லப்படும் கருத்துகள் சிந்திக்கவைப்பவை. இதைப் படித்தபின் 'கத்தியின்றி ரத்தமின்றி யுத்தம் ஒன்று வருகுது' என்று பாடப்பெற்ற காந்திஜீயின் தலைமையைப் பெற நம் நாடு என்ன தவம் செய்திருந்ததோ என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது. அக்கட்டுரையிலிருந்து என்னை பாதித்த ஒரு சில வரிகள்.

But if one sees him as a man motivated by the spirit of destruction — as someone who hated his enemies without ever much loving his own people — who measured his success in the grief he inflicted on others without much caring what his supporters suffered in return: In that case, Arafat scored success after success.

In the words of his fairest and best informed biographers, Barry Rubin and Judith Colp Rubin: "This was the ultimate irony of his life: Arafat, the man who did more than anyone else to champion and advance the Palestinian cause, also inflicted years of unnecessary suffering on his people, delaying any beneficial redress of their grievances or solutions to their problems."


ஒவ்வொரு வார்த்தையும் மிக்க கவனத்துடன் கையாளப்பட்டுள்ளது. ஆழமாக சிந்திக்க வைக்கக்கூடியன. பல நேரங்களில் ஈழ சகோதர சகோதரிகளின் துயர்களைப் படிக்கும் பொழுது என் மனதில் தோன்றிய எண்ணங்களை ஒரளவு அந்த கட்டுரை பிரதிபலிப்பதாகவே நினைக்கிறேன். இடமும் காரணங்களும் சற்று வேறானவை, அவ்வளவே.

வன்முறைகளை விட்டு 'அன்பின் வழியில் தேடினால் தானே ஒளி கிடைக்கும்' என்ற நம்பிக்கையோடு செயல்பட்டால் அமைதியான உலகு பிறக்கும்.